Zoals velen van jullie weten is eind maart mijn hondje Nappie (bijna 8 jaar) vrij plotseling overleden. Ik was er kapot van. Op zo’n moment denk je: “Dat wil ik nooit meer, dus geen ander hondje. “Bij dat gemis komt dan nog: niet meer naar buiten gaan, geen hondenvrienden meer ontmoeten, thuis geen zorg meer voor Nappie en onze “gesprekken”. Hilde en Hans Kortman hebben mij geweldig bijgestaan en zijn zo langzaamaan op het internet gaan zoeken naar een klein hondje voor mij.
Uiteindelijk is dat gelukt via de stichting International Animal Care in Spanje. Ze heet Tosca en is ongeveer 2 ½ jaar. Helaas heeft ze een zeer problematisch leventje achter de rug en was ze eerst heel angstig . Tussen ons klikte het meteen en nu na nog geen 3 weken is het een zeer aanhankelijk en vrolijk hondje.
Ik ben er héél erg gelukkig mee en zie het weer helemaal zitten! Daar kan ik Hilde & Hans nooit genoeg voor bedanken. Bij de eerstvolgende gelegenheid hoop ik Tosca aan jullie te kunnen voorstellen.
De naam is Doggie, dat je lui het weet, ja?
Mijn overigens Schitterende fotografie staat afgebeeld op de site van Woedi. Ik ben dus klein. Maar dat neemt niet weg dat er terdege rekening met mij gehouden dient te worden. In principe moet je wel een zéér goede reden hebben wil ik naar je luisteren. Mijn nieuwe vrouwtje jaag ik met deze houding nogal eens op de kast en zo hoort het ook. Terwijl ik het alleen maar voor de lol doe. Laatst ben ik lekker even naar de overkant gescheurd om een vogeltje te bekijken. Had je de paniek moeten zien. Dik genieten. Liet ik ze me gewoon pakken natuurlijk. Onder iets kruipen en niet reageren, ook leuk, laat ze maar zoeken dan weten ze meteen wie hier de baas is. Maar even serieus, ik zat in een hok in het asiel en dit vrouwtje heeft me liefderijk opgenomen in haar huis en ik mag zelfs op mijn verzoek bij haar in bed slapen en ze zegt dat ik Een Schattig Hondje ben. Nou!
Maar dit alles heb ik te danken aan Woedi, dat wel.
